2.

Owszem, Jurij wygrał pierwszą serię a potem drugą, a w głowie dziewczyny dudniło wciąż jedno zdanie : Zapomniał już o mnie.

Kiedy sobotnie zawody się skończyły, Eva wciąż siedziała sobie na trybunach i patrzyła na skocznię. Uspokajało ją to. Wtedy zapominała o otaczającym ją świecie. Nieświadomie wspominała sytuację sprzed dwóch godzin i  dotykała opuszkami palców swojej nowej bransoletki, którą dostała od słoweńskiego reprezentanta w skokach narciarskich.

- Eva? Już pora na nas- usłyszała głos przyjaciółki, która usiadła obok niej na ławeczce.

- Tak, wiem, ale nie mogę stąd iść…-uśmiechnęła się – Za bardzo lubię to miejsce.

- Chodź – Cornelia wzięła za rękę swoją przyjaciółkę i wyprowadziła ją z trybun. - Co to za bransoletka? – spytała, kiedy dotknęła jej ręki.

- Zaraz ci opowiem, ale wiem, że mi nie uwierzysz! – zaśmiała się blondynka i obie szły w stronę swojego domu, który znajdował się niedaleko skoczni.

~*~

Wyszedł z domku zarezerwowanego dla reprezentacji Słowenii, by chwilę odetchnąć od swoich emocji, które towarzyszyły mu od wygrania sobotnich zawodów. Rozglądał się powoli, by po raz kolejny dobrze zapamiętać to miejsce. Jego wzrok skupił się na dwóch, głośno śmiejących się dziewczynach, które schodziły z trybun. Po wytężeniu wzroku, dostrzegł że jedna z nich-  to Ona.

Zastanawiał się czy jeszcze kiedyś dane mu będzie ją zobaczyć i odnowić uczucie, które kiedyś pomiędzy nimi było. Był w trudnej sytuacji. Eva nie pamiętała go nawet, choć on głęboko wierzył, że na nowo uda mu się rozkochać ją w sobie.

- Jurij! – usłyszał swoje imię i odwrócił się w stronę z której dobiegał głos. Spojrzał na swojego troszkę starszego kolegę z drużyny.

- Co jest?

- Wołam cię i wołam, a ty nic! – powiedział Kranjec i podszedł do Tepesa.

- Zamyśliłem się.. Widzisz tamte dziewczyny? – wzrokiem podążył ponownie na trybuny, i Robert zrobił to samo. Dostrzegł szatynkę i blondynkę.

- Widzę i co?

- Ta  w jasnych włosach to Eva. – odpowiedział Jurij i kopnął mały kamyk, który miał koło swojego buta.

- Ta Eva? – spytał Robert, niedowierzając w to co mówi jego kolega.  Jurij przytaknął i spuścił głowę, wbijając wzrok w swoje buty.

Kranjec ponownie spojrzał na trybuny, ale nie dostrzegł już tam nikogo. Wypuścił powietrze, zastanawiając się jak może pomóc koledze.

- Wiesz co? Chodź, pojedziemy do hotelu i tam pomyślimy nad tym wszystkim – poklepał go po ramieniu i oboje ruszyli w stronę busa, który miał ich zawieść w miejsce gdzie mogli odpocząć.

~*~

Siedziały w domu  i zajadały się babeczkami, upieczonymi rano przez blondynkę. Do tego popijały je gorącą czekoladą, która była najlepsza na zimowe dni.

- Dziewczyno, ale ty masz szczęście! Też bym chciała choć z bliska popatrzeć na swojego idola! – Cornelia nie mogła przeżyć sytuacji, która spotkała jej przyjaciółkę.

- Jutro już i tak nie będzie  o tym pamiętać… - odpowiedziała i w ręku trzymała bransoletkę od niego.

- Zobaczymy jutro – puściła jej oczko blondynka – Wejdziemy na bilety, które tym razem ja kupiłam – zaśmiała się, pijąc gorącą ciecz.

Po chwili rozdzwonił się telefon szatynki. Odebrała go po dłuższej chwili, przełykając resztkę babeczki.

- Cześć mamo – powiedziała radośnie – Nie uwierzysz co mi się dziś przytrafiło!

Siedziała na swoim łóżku lekko zdziwiona reakcją matki, na dzisiejszą opowieść o skoczku. W ręku ściskała poduszkę, patrząc się tępo w podłogę.

- Co się stało? – do pokoju weszła blondynka. Usiadła obok przyjaciółki, patrząc się na nią.

- Nie rozumiem swojej matki. Wybuchła jak zaczęłam opowiadać jej o Juriju… - odpowiedziała jej i ściągnęła swoją bransoletkę. Patrzyła na nią z każdej strony, powoli przypominając sobie pewne detale. Na jednej z muszelek była litera ‘ E’ a na muszelce obok ‘ J ‘.

- Coś mi tu nie gra…

~*~

- Mówiłam, żeby zabronić jej oglądania tych głupich skoków! – kobieta w średnim wieku chodziła nerwowo po domu, zaciągając się papierosem. – Spotkała tam Jurija, rozumiesz? A pamiętasz co lekarz mówił? Że z czasem coś może zacząć sobie przypominać jak zobaczy jakieś znajome twarze, bądź rzeczy!

- Muriel, nie panikuj. – uspokajał ją mąż. Podszedł do niej i położył swoje dłonie na jej ramionach. – On już pewnie o niej dawno zapomniał…

- Coś mi się w to nie chce wierzyć.

~*~

- Słuchaj, a może jutro znowu zgubisz tą rękawiczkę, co? – zaproponował Robert, chodząc po pokoju kolegi i głęboko myśląc.

- Skąd będzie pewność, że tam będzie miała znowu miejsce? Skąd pewność, że w ogóle jutro tam będzie? – pytał Jurij, chowając twarz w dłonie.

- Ludzie zazwyczaj chodzą na skoki na cały weekend. Wtedy się bardziej opłacają bilety – odpowiedział mu Kranjec, delikatnie unosząc kąciki ust. – Albo zrobimy tak, że zawołamy ją po skokach przez mikrofon. Powiedzmy, że zrobi się taki konkurs… „Kolacja z Jurijem Tepesem” co ty na to?

Syn Mirana Tepesa wybuchnął głośnym śmiechem.

- Chyba lepsze to niż byś miał jej nigdy nie zobaczyć, prawda? I przez mikrofon można podać informację, żeby zebrały się dziewczyny tylko o imieniu Eva!

- Z kim ja  się zadaje – zaśmiał się Jurij i pokręcił głową – Ale masz rację. Trzeba wszystkiego próbować, nie mogę zaprzepaścić takiej szansy!

________

taki pozytywny pomysł Kranjca, a co tam :D

I dziękuję Wam za takie dobre komentarze. Naprawdę się uśmiecham, gdy je czytam!

Naprawdę nie spodziewałam się tego :)

Chyba Wam zapomniałam powiedzieć, że to będzie krótka historia - raptem 7 rozdziałów będzie miała dodając prolog i epilog. 

Ale coś może do końca wakacji wymyślę :)

Pozdrawiam Was serdecznie :*