4.

Stał naprzeciw jej uśmiechnięty od ucha do ucha. Patrzył prosto w jej niebieskie oczy. Ona się na chwilę oderwała i spojrzała na smutne i złe dziewczyny, które rozchodziły się w swoje strony, przeklinając ją.

- To co, możemy iść? – zapytał Jurij i znów na nią spojrzał. Przytaknęła, czując jak serce znów bije mocniej.

Oboje poszli, zostawiając swoich przyjaciół samych i zadowolonych ze swych czynów.

- Robert jestem, a ty? – zaczął skoczek i spojrzał na szatynkę.

- Cornelia – odpowiedziała i uśmiechnęła się.

- Chcesz herbaty? Bo szczerze mówiąc, trochę zmarzłem.

Przytaknęła i udała się za Kranjcem do domku słoweńskich skoczków.

~*~

Szli przed siebie, kierując się do przytulnej restauracji, znajdującej się niedaleko skoczni.

- Gratuluję wczorajszego zwycięstwa i dzisiejszego drugiego miejsca – powiedziała blondynka, uśmiechając się do skoczka.

- Dziękuję – zaśmiał się – Słuchaj… Zorganizowałem ten konkurs w sumie nie bez powodu – zaczął, dochodząc do drzwi restauracji. Zachował się jak prawdziwy dżentelmen i otworzył drzwi, przepuszczając ją pierwszą przez próg. Weszła, szeroko się uśmiechając.

Zajęli stolik w rogu, który najmniej się rzuca w oczy. Zamówili ciepły obiad wraz z herbatą, którą podali wręcz natychmiastowo.

- A więc dlaczego zrobiłeś ten konkurs? – zapytała, oplatając dłońmi swój kubek z gorącą cieczą, w celu ogrzania się.

- Nie wiem czy mnie pamiętasz z przed wypadku.. Wiedz, że się znamy i to bardzo dobrze… - wypuścił powietrze i spojrzał na jej zmieszany wyraz twarzy. Nie był pewien do końca jak to rozegrać, by jej nie odstraszyć.

- Naprawdę? – wydukała, nie do końca wierząc w jego słowa.

- Tak… Pamiętasz tą bransoletkę co dałem ci wczoraj? – spytał, dotykając opuszkami palców jej dłoni i tego drobiazgu, który miała zapięty. Przytaknęła, wciąż patrząc na skoczka.

- Na pewno zauważyłaś inicjały. Zawsze byłaś spostrzegawcza.

Znowu przytaknęła, cicho wzdychając.

- Dałaś mi ją kilka lat temu – odpowiedział- Chciałaś żeby przynosiła mi szczęście.

- Ale ja wciąż nie rozumiem do czego zmierzasz – skupiała się na każdym wypowiadanym przez niego zdaniu. Starała sobie ułożyć wszystkie zebrane dotychczas informacje, które były szczątkowe i nic jej do końca nie przypominały dawnego okresu.

- Byliśmy parą – wypuścił zalegające mu powietrze w płucach. Spojrzał na jej zaskoczony i zdziwiony wyraz twarzy.

Zaniemówiła. Nie wiedziała co ma odpowiedzieć.

Zamrugała parokrotnie, nie wierząc do końca w jego słowa. On nie naciskał na jakąkolwiek odpowiedzieć.

- Wiem, że to szok dla ciebie. Ale to prawda… Twoi rodzice nigdy mnie nie lubili. Po twoim wypadku wyjechali z tobą.. tu do Austrii.

- Dlatego nie chcieli bym oglądała skoki – powiedziała cicho i czuła jak do jej oczu napływają łzy. Jak przez mgłę zobaczyła, jak skoczek pisze coś  na małym skrawku kartki, a potem przysuwa to do niej.

- Zadzwoń jak sobie wszystko przemyślisz – spojrzał na nią i dotknął swoją dłonią jej dłoń – Za tydzień kończy się sezon i mam wolne. Mogę przyjechać tutaj ponownie i poopowiadać ci coś sprzed wypadku.

Przytaknęła, wycierając łzy spływające po jej policzku. Schowała kartkę z jego numerem do kieszeni spodni. Wstała od stołu, patrząc na skoczka.

- Dziękuję ci bardzo – powiedziała ochrypłym głosem – Na pewno się odezwę – uniosła kąciki ust delikatnie do góry. Założyła czapkę i wyszła z restauracji.

Zapomniałem dodać, że wciąż cię kocham.

~*~

Szła powolnym krokiem, nie patrząc przed siebie. Miała totalny mętlik w głowie, ale była wdzięczna Jurijowi za prawdę, którą jej rodzice przed nią ukrywali.

Doszła do mieszkania, które wynajmowała z przyjaciółką. Oparła głowę o drzwi i przymknęła oczy. Po chwili drzwi się otworzyły i w progu stała Cornelia.

- Co się stało? – spytała, przytulając do siebie smutną blondynkę.

- Byłam z Jurijem – odpowiedziała – I to przez długo! Zna mnie naprawdę dobrze…

Weszły do mieszkania i kiedy Eva się rozpłaszczyła, obie udały się do kuchni, by zrobić gorącą czekoladę.

- Rozmawialiśmy – ciągnęła blondynka, opierając głowę o stół – Po wypadku rodzice przyjechali tutaj, dokładnie starając się bym nic nie wiedziała o Słowenii. Po wypadku mieli pewność, że nic nie pamiętam… - wyciągnęła z kieszeni kartkę, którą dostała od Jurija – Dał mi swój numer i powiedział, że jak skończy się sezon, mogę do niego zadzwonić. Przyjedzie tu i wyjaśni mi o wiele więcej rzeczy…

- On cię wciąż kocha! – szatynka  usiadła z wrażenia, patrząc się na swoją przyjaciółkę. – Jakie to słodkie!

~*~

- Powiedziałem jej w skrócie o co chodzi i chyba mi uwierzyła. Powiedziała, że na pewno się odezwie – powiedział Jurij i wypił gorącą herbatę. Siedział na łóżku w hotelu, w którym miał spędzić ostatnią noc.

- Widzisz? Mówiłem, że się uda. – odpowiedział zadowolony Robert, klepiąc przyjaciela po ramieniu. – Zadzwoni, przyjedziesz, pogadacie i wszystko będzie dobrze.

- Oby.

_______
jesteśmy na półmetku. Jeżeli mam u Was jakieś zaległości, to nadrobię, ale nie obiecuję, że dam radę skomentować. Klasa maturalna i zaczęło się wkuwanie historii i wosu ;/